سلام. اين حس رو منم واقعاً بهش رسيدم و حس کردم.
آدم مي تونه سخت ترين لحظه ها رو با خنده رد کنه يا خودش قشنگترين لحظه هاش رو سخت کنه.
منم گاهي وقتها نوشته هاي قبلي ام رو که مي خونم باورم نمي شه خودم نوشتمنشون
چقدر منم منم شد نظرم. پست قبلي تون هم که کاملاً مشخص بود آتشفشان اخساساتتون بود ولي يه چيزي که از توش فهميدم واقعاً اينجوريه و من حديثي ديدم که مضمونش اين که بود نشست و برخاست با کسايي که از خدا دور هستن باعث دوري شما هم از خدا مي شن.
منم درگير همين پايان نامه ( که قراره حس کنم قشنگه ) هستم که پست نمي زنم، حالا اگه بزنم شما وقت خوندنش رو داري آخه؟