می دونید یه دنیا چقدر می تونه باشه؟ تا حالا سعی کردین عمق آسمان را تصور کنین؟ ... تا چه اندازه می تونین بزرگ فکر کنین ؟ موقعی که بزرگ فکر می کنین، چقد طول می کشه که هنگ کنید، تا حالا هنگ کردین؟ یه هنگ پر پرو پیمون؟  ( تعارف نداریم که، بزرگ فکر کردن و فکر های بزرگ به یه جایی که رسید، دیگه ظرفیت سی پی یومون پر میشه، قفل می کنیم، دنبال دکمه ی ری استارت می گردیم! ... مهم اینکه چقد می تونیم دفعه ی بعدی بزرگتر فکر کنیم ) 

دنیای آدم ها به بزرگی فکرشونه، یه نفر جلو پایش رو می بینه، یکی عمق افق رو ،یکی دور خودش می چرخه و یکی حتی جلو پاش رو هم نگاه نمی کنه، مرتب در گذشته سیر میکنه، فقط از این حرف می زنه که کی چی گفت، چی کار کرد، من چی کار کردم... هیچ فعل آینده ای در جملاتش به کار نمی ره.

میدونید به چی فکر میکنم، سعی کردم خودم رو جای یه آدم مثلا کار درست بزارم، بعد از نگاه اون به یکی که همه اون رو نقطه ی مقابل این آدم می دونن بنگرم ... و بعد برعکس! ... می تونین امتحان کنین، جدا از هر قضاوتی به این نتیجه رسیدم که اگه این دو نفر قرار باشه باهم سر موضوعی بحث کنن، به احتمال خیلی زیاد دیدگاه های طرف مقابل رو از منطق خودش غیر منطقی میدونه! علتش به نظرم این اومد که دنیاهای این دو نفر هیچ وجه مشترکی نداره! تنها راهی که برای به نتیجه رسیدن بحث می تونه به وجود بیاد اینه که یه ارتباطی بین دنیاها به وجود بیاد! یه راهی که زبان متفاوت دو دنیا رو  به هم ترجمه کنه... الان میگین این چی داره برا خودش می گه ..   خلاصه اش اینه که چون سرت با کودکان فتاد پس زبان کودکی باید گشود ، از نگاه هر طرف زبان دیگری زبان متفاوتیه، چون از دنیایی متفاوتیه.

می دونید به چی فکر میکنم، بهترین کار برای اینکه علت رفتارهای دیگران رو درک کنیم زبان دنیای آنها رو بفهمیم...

 طولانی و سنگین شد، باقیش باشه باهم بحث کنیم

 ____________________________